FOTO'S van 'T JONGSTE NAAR 'T OUDSTE MANNEKEN PIS

ZONDAG 28 JANUARI  2013

50km Van ’t Jongste naar ’t Oudste MANNENKEN-PIS

Wij hebben er reeds lang naar uitgekeken, onze eerste 50km van het jaar. Een lijntocht spreekt altijd een  beetje tot de verbeelding, zeker als de organisatie door wandelvereniging "De Padstappers" uit Geraadsbergen gedragen wordt. We hebben de mogelijkheid om in te schrijven in het station “Brussel-Centraal”. Aangezien het zaterdag bij ons sportreferendum is, kiezen we er voor zo laat mogelijk te vertrekken. Het gevolg is dat wij nipt op tijd zijn en als allerlaatste vertrekken in Brussel.

Wat is het goed stappen door het centrum van Brussel. De mooie verlichte grote markt. Uiteraard een fotootje bij het Brusselse Manneken-Pis. En zo verder door de gemeente Anderlecht naar de rand van het Brussels gewest. Als we langs enkele prachtige vijvers stappen blijkt al vlug dat deze 50km niet zo makkelijk zal zijn. De dooi is ingetreden en de plat getrapte sneeuw begint ijs te worden. Als we bij de eerste controle een jenever krijgen aangeboden door twee vriendelijke dames, wordt nogmaals bevestigd dat wij de laatste wandelaars zijn waar op gewacht wordt. Mijn makker Daniël lijkt dat niet zo leuk te vinden, hij lijkt door een hond gebeten en stort zich vol overgave op de met ijs bedekte wegen en paden. Ik kan niet anders dan volgen en glij zo goed als het kan achter hem aan. En juist dan mis je een pijl en weg zijn wij in de verkeerde richting.

Bij de tweede rust aan de “Watermolen Pede” hebben we laatste wandelaars voor ons te pakken. Mijn hoop dat het nu iets rustiger zal worden, lijkt ijdel! En dan, begint het te regenen. Wind, regen en ijzel, wat een calvarietocht. Als we Vl.-Brabant achter ons laten komen we via de “Woestijnstraat” in het prachtige “Neigembos”. De voorafgaandelijke  klim mag er ook wezen. Net na Denderwindeke krijgen we het toetje van de dag aangeboden. Een lange, geleidelijk aan opgaand breed pad naar de molen van Nieuwenhove. Al het water dat van het land afkomt zoek zijn baan langs deze landweg. We kunnen geen kant uit en moeten nu en dan door het water met daaronder ijs. Na Waarbeke volgt nog een klim naar het Raspaillebos. Opnieuw goed kijken en zoeken naar de best begaanbare strook. Ik kan mij amper voorstellen dat het hier binnen een tweetal maanden vol staat met boshyacinten. En dan komt Geraardsbergen in het vizier. Nog een laatste klim naar de flanken van de “Muur” en daar zijn de “Vesten”. Eindelijk. De gratis Tongerlo smaakt uitstekend. Daar staat hij dan, vlak voor ons! Het oudste Manneken Pis. Een maal terug in de startzaal zie enkel maar blije gezichten. Ik heb ontzettend veel respect voor de “Padstappers”. Ondanks zeer lastige omstandigheden hebben zij voor een schitterende organisatie gezorgd.

Slaapwel en tot de volgende keer!!!